Pride: Tony
Vanaf mijn zeventiende tot en met mijn achtentwintigste ben ik professioneel gaan dansen wat voor mij een nieuwe ervaring was. Ik kwam daar veel meer in aanraking met de LGBTQIA+ community dan voorheen in mijn tiener jaren. Tijdens die carrière heb ik me altijd geaccepteerd gevoeld om mijn geaardheid, zelfs in de underground scene waar veel van de breakdance en hiphop stijl werd beoefend door hetero mannen met teveel testosteron die “haantjesgedrag” vertonen.
Mensen accepteerden mij voor wie ik was en zagen mijn talent als danser. Ik zag dat jongere gay jongens opkeken naar mij omdat ze zagen dat ik niet terug deinsde voor mijn expressieve manier van bewegen die sommigen misschien vrouwelijk zouden noemen. Hierdoor zagen ze mij als voorbeeld en volgden zij graag mijn les. In die lessen heb ik altijd geprobeerd een veilige omgeving voor hen te creëren waar ik hen aanmoedigde om zichzelf te zijn. Dat in de dans wereld er een plek is voor hen en dat een bepaalde dansstijl niets te maken had met hen en hun geaardheid.
Tuurlijk waren er ook momenten, bijvoorbeeld bij commerciële dans klussen, dat ik in een hokje werd geplaatst waar ik me moest voordoen als de “hetero man” achter de zangeres Ik wist dat dit niet ging om mij als persoon of om mijn geaardheid. Er valt nog veel te behalen binnen in de media wereld als het gaat om stereo type casting.
Als je kijkt naar het buitenland, bijvoorbeeld de UK dan zie je dat de LGBTQIA+ gemeenschap veel meer geaccepteerd is in de media. Dat is te zien in de dansers maar ook vooral de stijl die de mannelijke dansers dansen.
Sinds ik ben gestopt met dansen sport ik nu twee jaar bij Vondel gym. Hiervoor bij een andere sportschool, maar daar voelde ik me minder op mijn plek omdat ik daar eigenlijk alleen fitness deed en geen groepslessen.
In zo’n omgeving komt natuurlijk van alles binnen en ik merkte dat ik me niet altijd relaxed voelde. Ik wist dat dit niets te maken had met mijn geaardheid, omdat ik die al volledig had geaccepteerd, maar eerder met mijn onzekerheid die ik kreeg van alle gespierde grote mannen.
Dit kwam voort uit het beeld van de gay scene waarin ik de ervaring had hoe gespierder en knapper hoe beter, alleen dan wordt je geaccepteerd.
Ik voelde me vaak minder geaccepteerd in de gay dan in de sport en dans scene, dit omdat veel van de mensen in de gay scene zichzelf nog niet helemaal accepteren en het meer zochten aan de buiten kant dan bij zichzelf.
Ik voelde bij het sporten en dansen dat het meer ging om mijn kunnen als sporter en danser dan om mijn geaardheid. Hierdoor voelde ik me meer geaccepteerd als persoon.
Na een korte periode ben ik overgestapt naar vondel gym en ben ik gaan crossfitten. Ik merkte dat ik best goed mee kwam met de lessen en voelde me daardoor ook zelfverzekerder. Doordat gevoel was er voor mij de ruimte om helemaal mezelf te kunnen zijn en merkte de mensen om mij heen mijn aanwezigheid. Ik heb mij sinds ik sport bij Vondelgym altijd geaccepteerd gevoeld, ik heb een fijne connectie met vrijwel alle mensen binnen de gym.
Ik vind dat Vondelgym genoeg doet voor de LGBTQIA+ community. Dit zie je aan de sfeer binnen in de gyms, iedereen kan zichzelf zijn. Ook laat vondel gym zien dat iedereen welkom is. Niet alleen de LGBTQIA+ community is welkom, maar je ziet ook alle etniciteiten, zowel bij het bar personeel tot aan de coaches en de leden. Als ik een suggestie mag doen voor verbetering: ik vind dat er meer diversiteit mag zijn in de muziek die er wordt gedraaid, maar dat ook omdat mijn guilty pleasure pop muziek is
